«غدیر قدس ملکوت است وتجلی نور،غدیر عصاره ی عشق ومیعاد                                                        عاشقان،غدیر جلوه گاه ملکوتی آسمان هاست،آیینه ای است که تمام

رسالت را در خود جای داده است.دریاها دروسعت غدیر غرق میشوند

 وکهکشان ها در برابرعظمتش کوچک وناجیزند.

 غدیر راغدیر میشناسد،آن زمان که عطر شکوفه های آیات وزیدن

 گرفت ونسیم روحانی وی،دل وجان شیفتگان معنویت  وولایت رادرهمه

 ی جهان معطر ساخت.غدیر یکی از مهمترین زوایای زندگی وفضایل

 بیشمار امیر المومنین (ع) است.غدیر روزی است که خورشید ولایت

 از سرزمین حجاز طلوع کرد وانوار تابناکش تا ابد یت می درخشد.

 اینکه این قدر صدای غدیر بلند شده است واین قدر برای غدیرارج قا

 یل شده اند،وارج هم دارد،برای این است که اقامه ولایت،با رسیدن

 حکومت به دست صاحب حق ،همه ی این مسایل حل میشود،همه ی

 انحرافات از بین میرود.....

 اگر گذاشته بودند که حضرت علی (ع) حکومتی راکه میخواهد بپا

 کند،تمام انحرافات از بین میرفت......غدیر منحصر به آن زمان نیست

 ،غدیردرهمه عصار باید باشد وروشی که حضرت امیر (ع) در این

 حکومت پیش گرفته است باید روش ملتها ودست اندرکاران

 باشد...ولایتی که درحدیث غدیراست ،به معنای حکومتی است........»

 « غدیر یک مسا له روز است ،غدیر یعنی جدا نکردن دین از سیاست

 ،حکومت آمیخته با سیاست است ،وحکومت صالح وعادل ،عین اسلام

 ودین است .آنان که سیاست را از دین جدا میدانند ،درحقیقت منکر غدیر

 هستند  بنابر این همیشه  باید غدیر را  زنده نگه داشت.

 کارهایی که به عشق علی (ع) انجام گیرد دلها راجذب میکند   همه ی

دنیا مارا با نام علی (ع)میشناسد

 
ادامه مطلب

  رمضان از اسماء الله است
    هشام بن سالم نقل روایت مى‏نماید و مى‏گوید: ما هشت نفر از رجال در محضر حضرت ابى جعفر امام باقر (علیهما السلام)   بودیم، پس سخن از رمضان به میان آوردیم.
    
    فقال علیه السلام: لا تقولوا هذا رمضان، و لا ذهب رمضان و لا جاء رمضان، فان رمضان اسم من اسماء الله عز و جل لا     یجیى و لا یذهب و انما یجیى‏ء و یذهب الزائل و لکن قولوا شهر رمضان فالشهر المضاف الى الاسم و الاسم اسم الله و هو الشهر الذى انزل فیه القرآن، جعله الله تعالى مثلا و عیدا و کقوله تعالى فى عیسى بن مریم (علیهما السلام) و جعلناه مثلا لبنى اسرائیل.
    
    امام علیه السلام فرمود: نگوئید این است رمضان، ونگوئید رمضان رفت و یا آمد، زیرا رمضان نامى از اسماء الله است که  نمى‏رود و نمى‏آید که شى‏ء زائل و نابود شدنى مى‏رود و مى‏آید، بلکه بگوئید ماه رمضان، پس ماه را اضافه کنید در تلفظ به   اسم، که اسم اسم الله مى‏باشد، و ماه رمضان ماهى است، که قرآن در او نازل شده است، و خداوند آن را مثل و عید قرار داده   است همچنانکه پروردگار بزرگ عیسى بن مریم (سلام الله علیهما) را براى بنى اسرائیل مثل قرار داده است، و از حضرت علىبن ابى طالب (علیه السلام) روایت‏شده که حضرت فرمود: «لا تقولوا رمضان و لکن قولوا شهر رمضان فانکم لا تدرون ما رمضان‏» شما به راستى نمى‏دانید که رمضان چیست (و چه فضائلى در او نهفته است).

    خصال هفتگانه مخصوص روزه‏داران
      در حدیثى طویل حضرت امیرالمؤمنین (علیه السلام) از پیامبر خدا (صلى الله علیه و آله) چنین نقل مى‏فرماید که پیامبر (صلى الله علیه و آله) فرمود: «ما من مؤمن یصوم شهر رمضان احتسابا الا اوجب الله تبارک و تعالى له سبع خصال: اولها     یذوب الحرام من جسده، و الثانیة یقرب من رحمة الله عزوجل، و الثالثة قد کفر خطیئة ابیه آدم، و الرابعة یهون الله علیه سکرات الموت و الخامسة امان من الجوع و العطش یوم القیمة و السادسة یطعمه الله عزوجل من طیبات الجنة، و السابعة یعطیه الله     عزوجل برائة من النار، قال: صدقت‏یا محمد» .
    
     هیچ مؤمنى نیست که ماه رمضان را فقط به حساب خدا روزه بگیرد، مگر آنکه خداى تبارک و تعالى فت‏خصلت را براى او  واجب و لازم گرداند: 1- هر چه حرام در پیگرش باشد محو و ذوب گرداند، 2- به حمت‏خداى عزوجل نزدیک مى‏شود، 3- (با  روزه خویش) خطاى پدرش حضرت آدم را مى‏پوشاند،4- خداوند لحظات جان کندن را بروى آسان گرداند،5-ازگرسنگى و  تشنگى روز قیامت در امان خواهد بود، 6- خداى عزوجل از خوراکیهاى لذیذ بهشتى او را نصیب دهد، 7- خداى و عزوجل   برائت و بیزارى از آتش دوزخ را به او عطا فرماید. (پرسش کننده در این حدیث مفصل، عالم یهودى بود) که عرض کرد راست گفتى اى محمد.